tag:blogger.com,1999:blog-58786977860144786042024-03-13T19:46:39.255-07:00gedachtengespinselMoon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.comBlogger44125tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-92023851772861569222018-09-25T13:51:00.001-07:002018-09-25T13:51:48.836-07:00De Limburger wilt een hond. Geen probleem toch? Ik ben gek op honden. Dus ik hoor je denken: <i>waar wil je naartoe rotmens met je leuke vriend, heb je geen leven!?</i><br />
<i><br /></i>
Het probleem is namelijk dat hij niet zomaar een hond wilt. Hij heeft een heel specifiek ras op het oog. En zoals je kan raden is het geen alom geliefde labrador of golden retriever. Het is ook geen trouwe Jack Russel, die je zo nu en dan eens moet opheffen met je voet. Het is zelfs geen overrated mopshondje en het is al helemaal geen Husky waar je elke dag 25 km mee moet gaan wandelen.<br />
<br />
Neen, mijn stoere lieve Limburger wilt een Vlinderhondje. Waar ik dus nog nooit van had gehoord. Een scharminkel van een beest, kleiner dan een gemiddelde huiskat maar met genoeg haar om je grootvader maandelijks van een nieuwe toupet te voorzien. Mijn lief, dat graag aan computer sleutelt, in de tuin werkt en stopcontacten kan steken wilt de meest verwijfde hond die je je maar kan inbeelden.<br />
<br />
Maar moesten we ooit trouwen, dan kunnen we zijn alleenstaande vader toch niet helemaal alleen achterlaten? Dan blijft dat hondje wel bij 'papa' wonen. Ach neen, ik ken mezelf. Ik ben waarschijnlijk binnen de kortste keren helemaal gek van het rotbeest, en m'n vriend met slechte smaak in honden, die neem ik er dan maar bij.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-56116560021147525832018-09-19T03:56:00.002-07:002018-09-19T03:56:52.910-07:00Het gaat nog steeds goed tussen de Limburger en ik. Dat had ik zelf niet eens zien aankomen. Ik dacht dat hij na een maand of twee bij zijn verstand zou komen, maar dat lijkt niet gebeurd te zijn.<br />
<br />
Hij is misdienaar en ongetwijfeld een goed persoon. Hij veegt mijn tranen weg wanneer ik hem uitleg dat ik eigenlijk helemaal niets te bieden heb. Hij vindt het niet eens erg dat ik nog steeds schrik wanneer hij me onverwacht aanraakt. En toch heb ik het gevoel dat er ergens iets wringt, ook al doet hij alles goed. Misschien daarom juist? We kennen elkaar sinds februari en een dikke maand later waren we een koppel. En het loopt goed. Ik ben niet halsoverkop verliefd op hem geworden. Maar de tijd vliegt wanneer ik bij hem ben.<br />
<br />
Het merendeel van de tijd hebben we weinig contact, een berichtje of twee per dag -wat in deze digitale tijden toch behoorlijk weinig is-. Maar we doen wel gewoon de moeite om elkaar elke dag goedemorgen en slaapwel te wensen. In het weekend slaap ik in zijn bed, en hij in dat van zijn zus. Hij is het perfecte lief, alles wat ik ooit had kunnen denken. Zijn vader lijkt mij te aanvaarden, wat een groot verschil is met de familie van mijn ex, die mij nooit echt leuk gevonden hebben.<br />
<br />
Misschien is het gewoon mijn bindingsangst die kriebelt. Ik denk enkel na over wat er allemaal mis kan gaan wanneer ik niet bij hem ben. Als hij in de buurt is verdwijnen die gedachten vanzelf.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-42765058057975456772018-06-25T11:16:00.001-07:002018-06-25T11:16:52.797-07:00Vandaag ontmoette de Limburger mijn ouders en kan ik er echt niet meer onderuit, we zijn een koppel. Eigenlijk zijn we al enkele weken een koppel, een serieuze relatie zelfs. Maar telkens wanneer mijn vriendinnen of ouders me er iets over vroegen zei: "nee nee, we zijn geen koppel hoor. We gedragen ons zo wel, maar t'is niet officieel"<br />
<br />
Maar je kust geen gasten voor je ouders als het niet officieel is. Dus dan is mijn volgende vraag: hoe lang is het volgens de Limburger al officieel? Relaties zijn moeilijk, help.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-64695471058313167992018-06-05T06:12:00.000-07:002018-06-05T07:01:55.991-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT3fmSidWPojHqRUoB4jLKy1MZ-diBjBqscKSVGFNHK3hro1YRK7_v9zcp5yVXMw4FQ1dNXev-UpkJ-1jz_LnuwO2ufSc3HKpX8S1WaeImhaeRrcUvJN-tsP9Af9w2se9yQ9y6uXmNYIn3/s1600/mijnhart.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1386" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT3fmSidWPojHqRUoB4jLKy1MZ-diBjBqscKSVGFNHK3hro1YRK7_v9zcp5yVXMw4FQ1dNXev-UpkJ-1jz_LnuwO2ufSc3HKpX8S1WaeImhaeRrcUvJN-tsP9Af9w2se9yQ9y6uXmNYIn3/s400/mijnhart.jpg" width="346" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-6799988726018860552018-06-04T13:03:00.001-07:002018-06-04T13:03:44.495-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4nDh1iwUPl_l8OsehieBG4ZnM8RKLAe16iSD9hQyIwc6MsgQHx9mTdZziDn_kMrAFlvZ96DYUa7tVj1OVuoXpwX2QwbatTVz2VIx5PF6vhqmSbF6uek-lzTHXZed68reeqyQWUSKogJB4/s1600/pijnloosoverleven.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1529" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4nDh1iwUPl_l8OsehieBG4ZnM8RKLAe16iSD9hQyIwc6MsgQHx9mTdZziDn_kMrAFlvZ96DYUa7tVj1OVuoXpwX2QwbatTVz2VIx5PF6vhqmSbF6uek-lzTHXZed68reeqyQWUSKogJB4/s400/pijnloosoverleven.jpg" width="381" /></a></div>
<br />
<br />
Vorige week kreeg ik ineens een bericht op Facebook van de moeder van mijn ex. Ik heb lang getwijfeld, of ik het nu zou openen of niet. Uiteindelijk had ik onze relatie beëindigd voor hij had besloten hetzelfde te doen met zijn leven. En toen zijn familie mij niet 'uitnodigde' op de begrafenis had ik de boodschap -dacht ik- wel begrepen. Ik heb nooit een goede band gehad met zijn moeder, altijd beleefd maar ze stak het niet onder stoelen of banken, dat ze liever had gehad dat haar zoon met iemand uit een ander milieu verkering zou krijgen. Dus ik was oprecht verbaasd toen ik ineens een bericht kreeg van zijn moeder. Ik heb lang getwijfeld of ik het bericht überhaupt wel zou lezen. Moest ik mezelf dat aandoen? Maar ik voelde me ergens wel verplicht. Uiteindelijk was ik gedurende de laatste twee jaar de belangrijkste persoon in zijn leven.<br />
<br />
<span style="background-color: white; font-family: "Helvetica Neue", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><i>Isabel ik weet dat je met mij niet wil spreken maar zou toch nog graag weten wat ze gebeurd is met axel dat Het van de ene dag naar de andere dag gedaan was
En dan laat ik i gerust voor de rest van u leven</i></span><br />
<span style="background-color: #e5e4e4; font-family: "Helvetica Neue", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><i><br /></i></span>
Mijn hart zakte naar ergens diep in mijn buik. Wat moest ik hiermee? Ik toonde het bericht aan twee mensen: een vriendin en mijn moeder. Mijn vriendin zei dat ik ergens de verplichting had om een rouwende moeder haar vragen te beantwoorden. Mijn moeder zei dat mijn verplichtingen al lang voorbij waren. Ik twijfelde en besloot te wachten, ook omdat ik niet goed wist wat ze juist van me wilde weten. Bedoelde ze dat ze zich afvroeg waarom hij genoeg had van het leven, of waarom ik een punt achter onze relatie had gezet?<br />
<br />
Op de eerste vraag kon ik geen antwoord geven. En het tweede was niet van de ene op de andere dag gebeurd. Zijn moeder had na zijn opname zelf tientallen flessen whisky naar buiten gedragen.<br />
<br />
Het antwoord zou dus sowieso niet zijn wat ze wilde horen. Ik ging er een nachtje over slapen, en een antwoord proberen te formuleren. Maar de volgende dag had ik een nieuw bericht van haar. Een passief agressieve duim omhoog. Alsof ze mijn uitblijvend antwoord veelzeggend genoeg vond. En ik besloot om haar niet meer te antwoorden, en naar mijn moeder te luisteren.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-47946212292729126812018-06-04T11:14:00.001-07:002018-06-04T11:14:52.558-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW_ow7F-7fpikYr7c6BwaBtLZbfQJTyq-jHA9TV-NevExaFg2IU4v-4BCbWCUTDlGi87yonNBiq2z5vjpjFd4BuCm9Iup_lkdNSFZYBna6eNBmP1DpAh2DtcNLwTt_tC2Wjc7lTVxaOHC4/s1600/003+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1192" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW_ow7F-7fpikYr7c6BwaBtLZbfQJTyq-jHA9TV-NevExaFg2IU4v-4BCbWCUTDlGi87yonNBiq2z5vjpjFd4BuCm9Iup_lkdNSFZYBna6eNBmP1DpAh2DtcNLwTt_tC2Wjc7lTVxaOHC4/s400/003+%25281%2529.jpg" width="360" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
Ik wil niet kei hard voor deze man vallen. Maar hij geeft niet op, en de aanhouder wint. Ik had oprecht gedacht dat hij al lang zijn boeltje bij elkaar gegraaid zou hebben en op een vriendelijke, maar kordate manier zou zeggen dat ik te ingewikkeld was, dat ik teveel trauma's heb. Waar ik hem enkel gelijk in zou geven.<br />
<br />
Maar deze moestuinliefhebbende Limburger laat zich niet afschrikken. En zo nu en dan zie ik barstjes in zijn schijnbaar perfecte leven van levenslange vriendschappen en lieve familie. En dan voel ik hoe mijn blik een beetje zachter is, en ik niets liever wil dan voor hem zorgen.<br />
<br />
"Gij zorgt graag voor mensen eh." Het was geen vraag die ik hem stelde, maar gewoon een statement. "Maar ik ook, en ik zal wel voor u zorgen. Want ik denk dat ge dat misschien vergeet, soms."<br />
<br />
<br />Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-25314413421924101482018-05-25T09:45:00.000-07:002018-05-25T09:45:02.456-07:00Mijn vriendin vroeg me of ik ondertussen al wist of ik een koppel was met mijn favoriete Limburger. Op die vraag kon ik (nog) geen antwoord geven. Ik denk dat we beiden een beetje onzeker werden bij het idee van een label op onze 'relatie' te plakken. Al waren we het onuitgesproken wel gewoon met elkaar eens: we gingen geen andere mensen meer daten en fluisterden lieve woordjes in elkaars oor.<br />
<br />
Maar ik zou niet helemaal eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik hoteldebotel verliefd op hem ben geworden. Het voelt allemaal heel natuurlijk, maar ik had eigenlijk deze week pas voor de eerste keer echt vlinders in mijn buik. Het gevoel van: dit kan het misschien wel eens zijn.<br />
<br />
Het gaat misschien raar klinken, maar dat kwam omdat ik zijn zus heb ontmoet. (ze heeft zelfs heerlijk voor me gekookt en het is een prachtig meisje, dat ook nog gewoon heel chill en vriendelijk is) Maar het was de manier waarop mijn favoriete Limburger ook met haar omging dat iets in mij deed omslaan. Romantisch is het misschien niet echt. Of misschien word ik gewoon volwassen en krijg ik knikkende knieën van stabiliteit. Maar hoe dan ook, hij heeft duidelijk een goede band met z'n familie en dat is voor mij gewoon gigantisch aantrekkelijk.<br />
<br />
En voor je nu denkt: ja Isabel... ge hebt zijn zus ontmoet, dan zijt ge een koppel eh kieke!<br />
Ja, dat zou je dus denken, maar ik het weet het niet zeker! Hoe doe je dat op deze leeftijd. Geef je een papiertje aan hem waarop hij dan moet aankruisen of het wel of niet "aan" is?Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-79609456906418013252018-05-08T13:15:00.002-07:002018-05-08T13:15:42.656-07:00storm<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ik zat -of beter nog, lag- naast
mijn favoriete Limburger op de achterbank van zijn auto. We hadden ons geparkeerd
langs het Albertkanaal, ergens waar niemand ons zou vinden, ergens ver weg van
de rest van de wereld. De weerman voorspelde onweer en dus hadden we besloten
dat we daar gewoon van gingen genieten. De ruiten waren aangedampt en later
zouden we de airco veel te hard moeten zetten terwijl hij me terug naar mijn
ouderlijke huis bracht.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
We hadden ons op het gras langs
de weg gezet en stukjes half gesmolten pure chocolade gegeten terwijl de
donkere wolken steeds meer onze kant op kwamen. We hadden het over God en wijn.
En toen de eerste donder onze kant op kwam en de laatste fietsers zich naar
huis haastten kropen we bij elkaar op de achterbank. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ik gaf me bloot en hij tastte
heel voorzichtig mijn grenzen af. Ging met zijn vingers langs mijn littekens en
toen ik vroeg of hij dat erg vond haalde hij nonchalant zijn schouders op. Op
zo’n manier dat enkel jongens dat kunnen. Alsof het niets was, en even was het
dat ook. <o:p></o:p></div>
<br />Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-29655501086014988582018-05-08T13:01:00.000-07:002018-05-08T13:01:39.365-07:00soms is het wel erg, maar dan moet je er ook gewoon door<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Aangezien ik nog steeds studeer
-nog heel even- denk ik nog steeds in schooljaren. En voor mij loopt het jaar
nu dus bijna op z’n einde. Ik kan heel eerlijk zeggen dat jaar waarschijnlijk
één van de moeilijkste jaren uit mijn leven is geweest. Mijn hele leven werd op
z’n kop gezet. Ik ging van ‘samenwonende in een relatie’ naar ‘thuiswonend met
een overleden ex’ en nu eindelijk naar ‘dater level 1’.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik zette zelf een punt achter verschillende
ongezonde vriendschappen en maakte hele lieve vriendinnen. Ik startte een
nieuwe opleiding, in een veld waar ik uiteindelijk waarschijnlijk toch niet in
ga werken, maar wel heel leerrijk vond. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Echt simpel waren de voorbije
maanden niet. En ik moet toegeven dat ik vooral heel vaak kwaad ben geweest. Op
mijn ex, op zijn familie en ook op mezelf. Omdat ik meer had kunnen, of moeten
doen. En dat is eigenlijk helemaal niet waar. Ik heb weken aan een stuk alles
gedaan wat ik kon, zonder hulp te vragen. Dagschema’s maken, hem gaan halen
wanneer hij nogmaals dronken in de les zat, niet kwaad worden als hij teveel
pillen nam, wel kwaad worden wanneer hij teveel pillen nam,… En toen het
uiteindelijk toch tot een ziekenhuisbezoek kwam heb ik gezorgd voor een
gedwongen opname. Heb ik alle problemen meermaals uitgelegd aan alle dokters en
eigenlijk aan iedereen die wilde luisteren. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Het is geen nieuw verhaal voor
jullie, of voor mij. Maar ik wil gewoon nog eens even duidelijk maken dat ik
het echt absoluut niet gemakkelijk heb gehad met de hele situatie. Met het
afsluiten van onze gemeenschappelijke rekening bijvoorbeeld, dat heb ik pas
enkele weken geleden gedaan. Want tja, wat moet je dan met dat geld op die
rekening? Ook al was het niet eens genoeg om een goedkoop paar schoenen mee te
kopen. En soms check ik nog steeds de Facebookpagina van zijn moeder, omdat zij
tot een generatie behoort die virtuele kaarsjes brandt en medelijden zoekt op
het internet. In plaats van hele teksten te schrijven op een blog. Laten we
hier even stilstaan bij de ironie.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ik ben dit jaar heel snel veel ouder
geworden. Ik zie er ook ouder uit. Ik heb natuurlijk niet ineens grijze haren
of rimpels gekregen. Maar als je foto’s van twee jaar geleden, voor mijn ex
begon met drinken, en foto’s van nu, naast elkaar zou leggen zou je schrikken.
Want je ziet gewoon dat er een stuk speelse naïviteit verdwenen is. Dat is
misschien ook niet het juiste woord, maar hoe noem je het dan? Ik ben niet
ongelukkig of verdrietig meer. Maar ik ga nooit meer dezelfde persoon zijn als
ervoor. Niet dat ik dat erg vind. Want ‘what doesn’t kill you, makes you
stronger’, vind ik in dit geval echt heel gepast. Want ik ben rustiger
geworden, wat zowel positief als negatief is. Ik sta steviger in mijn schoenen
en kan de wereld een beetje beter relativeren. Het is zo erg allemaal nog niet.
En als het wel erg is, dan moet je er ook gewoon doorheen. Dat is nu eenmaal het leven. En dan kan je stilletjes in een hoekje huilen, of je kan gewoon doorgaan. Maar soms is het even nodig, om in een hoekje te huilen en alles even aan je voorbij te laten gaan, soms is dat precies wat je nodig hebt. En dan moet je dat gewoon doen.<o:p></o:p></div>
<br />Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-50142290002073033362018-04-25T11:27:00.001-07:002018-04-25T11:42:40.817-07:00zonnetjeLeuven is heerlijk als de eerste warmte zich laat voelen. Studenten verplaatsen zich vanuit duistere koten waar de gemeenschappelijke keuken niet meer is dan een slecht verlichte kelder en laten zelfs hun vaste plekje in hun favoriete bib even voor wat het is. Het moet een merkwaardig fenomeen zijn, moest je niet weten wat mensen waren. Tientallen studenten die zich languit in de verschillende parken leggen en modemeisjes die zich voor één keer geen zorgen maken over grasvlekken op hun broek. Gezellig gekeuvel gonst door de hele stad en ontwaakt bij mij een zeker gevoel van jaloezie en weemoed. Waarom zit ik ook alweer niet meer op kot?<br />
<br />
W. (want ja, zo noemen we hem hier nu) komt uit een hoekje van ons land en vertelde me al zo vaak met zijn zweverig -maar oh zo heerlijk- Limburgs accent dat hij het niet zo heeft met steden. Waar ik enkel mee akkoord kan gaan, mijn hartje ligt ook op het platte land, ergens in de zonnige Kempen..<br />
Maar toen ik deze leuke man met een stabiele job, een gezond slaapritme en een verrassend propere auto naast mij had liggen in dat park in studentenland leek hij niet te klagen. Alsof ik hem luidop kon horen denken: "zo'n groen blaadje heeft z'n voordelen wel".<br />
<br />
Soms voel ik me echt een kindje als ik naast hem zit. Niet dat hij zoveel ouder is dan ik. Maar hij lijkt zijn leven op orde te hebben en ik huppel er maar een beetje achterna. Niet dat dat me erg dwars zit, ik word er soms gewoon heel erg verlegen van. Wat -als ik eerlijk ben- heel erg fijn voelt.<br />
Maar het was ook gewoon leuk dat deze zelfzekere, positieve man met verstand van techniek en praktische baan ook erg gefrustreerd werd omdat hij geen idee had hoe hij in godsnaam mijn jurk moest uitkrijgen. Ik ben vast niet de enige zijn die zich zo nu en dan terug als een onhandige tiener voelt.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-27962333958353974432018-04-09T11:05:00.000-07:002018-04-09T11:05:03.786-07:00lenteMet de lente in het land sloegen niet enkel de vogels aan het nesten, maar ook wij zochten de zon op. Op Kempische zandgrond werd ons deken gespreid. En lagen we uren naar elkaar in de zon, met zweterige handpalmen en mieren in ons haar. Het einde van de wereld op wandelafstand.<br />
We genoten niet enkel van de warmte van de zon maar ook van die van elkaar. En zo lang de zon niet achter de bomen verdween deden we alsof de tijd stil stond.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-45746516727644167072018-03-25T03:13:00.002-07:002018-03-25T03:13:41.692-07:00the master daterIk weet niet of W. een cursus heeft gevolgd om goede dates op poten te zetten, maar moest zoiets bestaan, dat zou hij zeker in de gevorderden groep zitten. Buiten het feit dat hij gewoon een knappe, vriendelijke en lieve man is, is hij ook nog eens gewoon super origineel.<br />
<br />
Ergens ging ik met een beetje een bang hart naar onze tweede date. Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat er überhaupt een tweede date ging komen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling geweest, of toch niet langs mijn kant. Maar het was vorige keer gewoon zo leuk geweest dat ik geen nee kon, of wou zeggen.<br />
<br />
Dus voor onze tweede date gingen we 'ballekes eten in de Ikea'. Hoe geniaal. Het is goedkoop, lekker, de Ikea is sowieso leuk én je kan lachen met mensen die een namaak gouden kraan kopen.<br />
<br />
Onze tweede date was minstens even leuk als onze eerste.De sfeer was ontspannen en we konden zwijgend naast elkaar in de auto zitten zonder dat we ons ongemakkelijk voelden. Het is niet super spannend en we zijn niet hoteldebotel verlieft op elkaar. Maar we vinden elkaar wel gewoon leuk. Moest er geen volgende date komen zou ik dat spijtig vinden, maar mijn hart zou niet gebroken zijn. En eigenlijk is een vlotte natuurlijke date met een knappe lieve man, zonder dat hij veel verwachtingen van me heeft -of ik van hem-, echt wat ik op dit moment kan gebruiken.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-9787845162158911642018-03-17T10:29:00.001-07:002018-03-17T10:36:39.526-07:00what the hell just happend?Waar start ik? Ik ben gisteren op date geweest, en het was boven alle verwachtingen. We hadden geen bijzonder plannen gemaakt. We gingen gewoon afspreken in Mechelen en dan zagen we wel. Ik had gedacht dat we een biertje gingen drinken en daarna met haast van elkaar zouden weglopen omdat er geen klik was.<br />
<br />
Maar we vonden elkaar aan het station en hij zei: "Laten we naar een natuurpark gaan op tien minuutjes van hier?" En ik zei: "Ok". Ik stapte bij een wildvreemde in de auto en had even schrik dat hij me mee zou nemen naar godweetwaar en een misnoegde tiener op skivakantie me over enkele jaren zou ontdekken in een gevangenis gemaakt uit botten van vorige domme meisjes.<br />
<br />
Maar dat gebeurde niet. We reden naar een prachtig natuurgebied waar we gedurende een dik uur door de modder worstelden. Hij was beter voorbereid dan ik ooit hadden kunnen denken en we zetten ons neer in het gras langs de Dijle waar we wijn dronken en koffiekoeken aten in het zonnetje.<br />
En we hebben daar toch zeker drie uur met elkaar gepraat, gelachen en in stilte naast elkaar gelegen. En toen we terug richting de stad vertrokken deden we dat hand in hand.<br />
<br />
Met modderschoenen aten we frieten in een veel te chique restaurant. Waar hij, dik tegen mijn goesting, de rekening betaalde. Hij weigerde om me de trein naar huis te laten nemen en stond erop dat hij me persoonlijk thuis ging afzetten. En omdat de autorit veel korter was dan we dachten zetten we ons in een kleine straat genaamd 'het hoekske' in een modderig paadje. Enkele uren later zouden we doodsangsten uitstaan omdat de auto bijna vast zat in die modder.<br />
<br />
We kropen samen op de achterbank, in het pikkedonker. Waar we elkaar uitlachten en de overschot van de koffiekoeken verorberde. Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van mij en ik vroeg: "Hebben de mensen u al zoveel pijn gedaan, jongen?" Ik vertelde hem op mijn beurt over mijn ex, niet alles. Maar hoe het kwam dat ik de mensen niet langer kan vertrouwen. Waarom mijn levensvisie van: 'ik vertrouw je, tot je mij het tegendeel bewijst', veranderde in: 'bewijs me dat ik je kan vertrouwen'.<br />
We probeerden elkaars ijskoude handen op te warmen. En deelden een eerste, een tweede en een derde kus.<br />
<br />
En toen we uiteindelijk voor mijn ouderlijk huis parkeerden Vroeg ik hem of ik hem nog terug zou zien. "Als het aan mij ligt wel." "Als het aan mij ligt ook, en voor de rest heeft toch niemand daar iets mee te maken." "Morgen?" Ik lachte, en zei dat ik niet kon en drukte nog een laatste kus op zijn lippen. Vandaag was al morgen geworden en ik deed stilletjes de deur open om mijn ouders niet wakker te maken. "What the hell was dat?" zei ik tegen de kat. Ik begreep er niets van.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-20310709470098598672018-03-13T04:57:00.003-07:002018-03-13T04:57:56.558-07:00dateIk ga op date. En niet met een random student die me na een te dronken avond mee uit vraagt en zelfs geen tinderdate. Ik ga op een échte date, met een échte man. <br />
Een man die vijf jaar ouder is als ikzelf en me elke avond een slaapwelsmsje stuurt. En bovendien ook veel te knap voor me is, maar ik ben zo al te zenuwachtig om me daar ook nog eens zorgen over te maken.<br />
<br />
Het is bijna drie jaar geleden dat ik nog op een eerste date ging en hoewel ik dus wel een klein beetje ervaring heb, voelt het alsof ik nog nooit met een man heb gesproken. Hij vroeg me eergisterenavond mee uit, en heb die nacht geen oog dicht gedaan en ben van de zenuwen bijna mijn bed uit gebibberd. En ik vroeg mezelf af of dat nog normaal was.<br />
<br />
En pas de volgende ochtend had ik het door, ik was niet enkel zenuwachtig. Ik was bang. Niet omdat hij knapper is als ik, of een stabiele job heeft, of me heel voorzichtig mee had uitgevraagd ondanks dat hij wist dat ik een emotioneel wrak kan zijn. Maar omdat ik bang was dat het wat gaat worden, en hij dan sterft.<br />
<br />
Of zelfs dat niet eigenlijk, gewoon dat het misschien wat wordt. Want wie gaat er nu op date, slechts een dikke maand nadat haar ex is overleden? Is dat wel normaal?<br />
<br />
Ik ben eigenlijk doodsbenauwd om met deze knappe, beleefde vriendelijke man op date te gaan. En toch ga ik gaan. En hoewel ik niet weet wat me nu het meeste zorgen geeft: dat het wel klikt, of net niet. Ik ga me niet laten doen, door een ex die ervoor gekozen heeft om zijn leven te eindigen.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-17368954883201218102018-02-16T03:33:00.001-08:002018-02-16T03:33:30.643-08:00kwaadIk was niet zo verdrietig als je misschien zou denken toen ik het bericht kreeg dat m'n ex was overleden. Ik was natuurlijk wel geschrokken omdat hij er ineens niet meer was. Maar mijn eerste reactie: ik was kwaad. Ik had, toen we uit elkaar gingen, tegen iedereen die het maar wilde horen gezegd dat hij hulp nodig had, dat hij het anders niet zou halen.<br />
<br />
Ik zorgde ervoor dat hij werd opgenomen in een spychiatrische instelling en ik had duidelijk gezegd dat hij iedereen daar zou proberen te manipuleren. Ik had duidelijk gezegd dat hij een probleem had met drank en pillen. En niemand heeft naar me geluisterd. Na een week was hij zonder enige begeleiding weer op 'vrije voeten'.<br />
<br />
En nu, enkele maanden is hij dood, en ben ik kwaad. Op het systeem, omdat niemand naar me luisterde, omdat niemand me echt heel serieus nam. Ik was immers zijn ex, ik wilde toch enkel maar zijn leven naar de klote helpen?<br />
<br />
Waarom ben ik nu niet verdrietiger? Ik heb al gerouwd. Vanaf het moment dat ik een punt zette achter onze relatie heb ik gerouwd omdat ik wist dat hij ging sterven. Was het niet op dat moment, dan was het binnen een week, enkele maanden of in het beste geval een jaar. En ik had gelijk. Ik wist dat de telefoon op een gegeven moment ging komen. Ik wist dat hij ten dode was opgeschreven. Dus het is geen verrassing.<br />
<br />
Op zijn doodsbrief staat "dat hij ons onverwacht verlaten heeft". Onverwacht mijn kloten.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-83825890863075503442018-02-14T13:51:00.001-08:002018-03-13T05:16:55.125-07:00922018<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2LR2NSnDDpwL0b0PhUsgN9IY9bojUtwSgty1NNH-LqtdKxjJsaAS5FUDW7l6LboWKRHHGWl_LOELKosZ7WS4CzwQKLqhQwPK_1tXkOnHVw214BBQD6WL5tONSSaLcXaATSf-K7YxDkmPa/s1600/jkk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1378" data-original-width="1600" height="550" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2LR2NSnDDpwL0b0PhUsgN9IY9bojUtwSgty1NNH-LqtdKxjJsaAS5FUDW7l6LboWKRHHGWl_LOELKosZ7WS4CzwQKLqhQwPK_1tXkOnHVw214BBQD6WL5tONSSaLcXaATSf-K7YxDkmPa/s640/jkk.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX9wQ67eo-YJjevgoBY7YcS7FZeS-3NAZOdwITB1uKxNQYbEDb3ftDfIe09VD2blmSZJbkkUdtZfzfxJvss9Kk8YgdXyXz6v9sU3cQ1M292Gt9W0NpeQRUszWcIw14gUL_J2WTSdgLQGT_/s1600/IMG_20180212_0002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1143" data-original-width="1600" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX9wQ67eo-YJjevgoBY7YcS7FZeS-3NAZOdwITB1uKxNQYbEDb3ftDfIe09VD2blmSZJbkkUdtZfzfxJvss9Kk8YgdXyXz6v9sU3cQ1M292Gt9W0NpeQRUszWcIw14gUL_J2WTSdgLQGT_/s640/IMG_20180212_0002.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-54910640633423053032018-02-04T13:28:00.000-08:002018-02-04T13:34:13.152-08:00This week...<h3>
<i>gekeken</i></h3>
<i><br /></i>
Ik keek naar het tweede seizoen van Stranger Things. De meeste onder jullie hebben vast al wel over de befaamde serie gehoord. Het eerste seizoen vond ik fantastisch! Het was alles wat ik nodig had om even aan de toch wel zeer stresserende werkelijkheid te ontsnappen. Maar zoals bij veel series was het tweede seizoen toch niet zo goed. Niet dat het slecht was, het viel gewoon een beetje tegen na het briljante plot van het eerste seizoen.<br />
<br />
Misschien minder bekend bij mijn Nederlandse lezers is de serie <i>Before we die. </i>Zaterdag werd de finale uitgezonden op Canvas en ik zat samen met mijn moeder voor de tv gekluisterd. Before we die is een zweedse misdaadserie. De zoon van een gemotiveerde recherche is infiltrant binnen een misdadige familie. Veder ga ik niet al te veel over het plot zeggen. ;) Maar voor fans van Scandinavische series is het zeker een kijkje waard!<br />
<br />
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/dWNpkTxZhuc" width="560"></iframe>
<br />
<h3>
<i>geluisterd</i></h3>
<i><br /></i>
Op Spotify ontdekte ik die nummer van Dodie. De Britse Youtuber en zéér getalenteerde muzikante. Ik ben gek op al haar nummers en op haar kanaal. Maar dit springt er voor mij echt uit. Raar dat ik het dus nog niet had gehoord en ik Spotify dus ook zeer dankbaar.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/eAvIZEVkal4/0.jpg" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/eAvIZEVkal4?feature=player_embedded" width="560"></iframe><br />
<br />
<br />
<h3>
<i>gewerkt</i></h3>
<i><br /></i>
Deze week was ik vooral bezig met het maken van een leertool voor mijn opleiding. Aangezien bloggen toch wel echt m'n ding is, koos ik ervoor om een blog te ontwikkelen met een verzameling van allemaal leertips. Hoewel hij dus nog onder constructie is, en aan enkele voorwaarden moet voldoen om gepast te zijn voor de opdracht is hij niet voor iedereen even bruikbaar. Maar zit je nog op de middelbare school en ben je nog op zoek naar leertips dan kan je zeker een kijkje nemen. Misschien heb je er nog wat aan!<br />
<a href="http://leertool.wordpress.com/" target="_blank">leertool.wordpress.com</a><br />
<h3>
<br /><i>was ik jarig</i></h3>
<i><br /></i>
Ik werd 23. Ik heb verjaardagen nooit echt zo heel belangrijk gevonden. Ik ben gek op Kerstmis en Sinterklaas, maar m'n verjaardag hoef ik niet uitgebreid te vieren. M'n broer en zijn nieuwe vriendin kwamen langs om vol-au-vont met frietjes te eten. Verder kreeg ik van m'n moeder een heel lief kaartje en leuk tijdschrift. Van mijn vader kreeg ik een boek dat hij een kwartier ervoor was gaan kopen en zelfs niet had laten inpakken. Dat klinkt misschien alsof hij niet om me geeft, maar dat is echt gewoon heel typisch voor m'n vader. En dus eigenlijk best wel schattig.<br />
<h3>
<br /><i>gelezen</i></h3>
<i><br /></i>
Het boek van mijn vader moet nog even wachten. Ik las deze week 'De jacht op het verloren schaap' uit. Geschreven door mijn favoriete auteur en rolmodel: Haruki Murakami. Er komt nog een uitgebreide review online. Maar ik kan nu al zeggen dat het een typische Murakami is en ik héél enthousiast ben. Ik ging meteen verder met 'Dance dance dance' die logisch aansluit bij 'De jacht op het verloren schaap'. Over enkele dagen staat de volledige review dus online!<br />
<br />
Over Murakami gesproken, ik had ook nog dit gesprek op Tinder:<br />
"Hey ik ben ook gek op origami!"<br />
<div style="text-align: right;">
"Juiste taal, verkeerde woord"</div>
<div style="text-align: left;">
"Nee ik heb Norwegian woord gelezen, </div>
<div style="text-align: left;">
en dat kan je toch voor niets anders gebruiken"</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Ik hoef je niet te vertellen dat ik hem verder genegeerd heb? ;)</div>
Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-22790886916617129262018-01-30T02:44:00.001-08:002018-01-30T02:44:51.713-08:00vuur<div style="text-align: center;">
We deelden een sigaret en zaten naast elkaar op een scheefgezakt bankje. We waren kwaad op de wereld, kwaad op het systeem. Hij was twee jaar jonger als ik, met overtuigingen die bijna op zijn voorhoofd waren geschreven. Hij was alles waar ik niet naar op zoek was. </div>
<div style="text-align: center;">
Een half uur geleden hadden we hetzelfde tafereel gezien. "Ik is belachelijk." had ik luidop tegen mezelf gezegd. Hij had zich een kwartslag gedraaid in de veel te kleine stoeltjes. "Hallo, ik ben Hakim. Blijkbaar hebben we iets gemeenschappelijk." Ik had gelachen en zijn uitgestoken had geschud. </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Even later had hij me buiten gevraagd of ik vuur had. <i>Had ik dat, vuur? </i>Ik had net de sigaret die ik gedurende drie maanden in mijn nachtkastje had laten liggen opgestoken. Hoewel ik niet rook, is een sigaret na een lange dag vol frustraties soms exact wat ik nodig heb. Ik had hem mijn rode aansteker toegeworpen en gezegd dat hij die mocht houden. "Ik ben eigenlijk geen roker." Hij gaf me een scheve glimlach, alsof hij van zichzelf ook vond dat hij geen roker was, of ooit exact hetzelfde had gezegd.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
En nu zaten we naast elkaar op dat scheefgezakte bankje. Ik was me er van bewust dat ik niet meer was dan een nieuw speelgoedje, iets om de verveling tegen te gaan. Maar hij leek enthousiast, alsof het hem enorm intrigeerde dat het mij niets kon schelen, of dat hij voor mij ook niets meer was. </div>
Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-57555908525456987142018-01-19T07:10:00.003-08:002018-01-19T07:10:48.440-08:00i've got no ideaSoms denk ik; ja, nu krijg ik m'n leven weer volledig op de rails. En dan besef ik dat ik eigenlijk geen enkel idee heb waar ik mee bezig ben. Ik voel me te oud om jong te zijn en te jong om me volwassen te voelen. Negentig procent van tijd loop ik maar een beetje aan te modderen en ben ik dolgelukkig wanneer andere mensen zeggen dat ik het goed bezig ben. Of nog beter: wanneer ze dénken dat ik mijn leven op orde heb. Want dat straal ik soms uit. Wat ik niet snap.<br />
<br />
Je hebt van die mensen met een vijfjarenplan en een checklist die drie jaar voorlopen en hun lening al hebben vastgekregen. Ondertussen betaal ik mijn koffie met rosse centjes en steel ik pakjes suiker. Die mensen hebben een vaste vriend, een goede relatie met hun ouders en hebben op de een of andere manier een vast contract gekregen. En ik zit thuis met m'n kat naar The Simpsons te kijken om drie uur 's nachts.<br />
<br />
Langs de andere kant heb je ook mensen die er in slagen om een jaar naar het buitenland te gaan, gewoon om te reizen. Hoe hebben ze dat ik godsnaam gereld gekregen? Ik kan amper een afspraak maken bij de tandarts laat staan een hotel regelen in Mozambique waar de mensen je niet eens verstaan!<br />
<br />
Niet dat ik ongelukkig ben met de situatie waarin ik me bevind. Ik ben eigenlijk best wel tevreden. Ik heb gewoon geen idee waar ik volgend jaar mee bezig ga zijn of in welke richting m'n leven gaat draaien. Misschien zit ik volgend jaar ook ik Mozambique of Chili of misschien woon ik in een tuinhuis en heb ik een carrière switch gemaakt en is mijn passie nu taxidermie.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-54427804439696143752018-01-12T14:24:00.000-08:002018-03-13T05:17:45.067-07:00bitter<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw7NS8oB_W8Mt331eXrP2NYpSdUpDN7i7rpHRDnH9aulWQzQtr_5VUqZ_a6dFWTvhHpq8dMQx3UM2aGVJWtfVo82OtCBog0dmi8L3sfOo5_g74rVCDC6X1X6eHTuETHvloXEHs_98-AGCa/s1600/pexels-photo-64778.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="779" data-original-width="1600" height="311" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw7NS8oB_W8Mt331eXrP2NYpSdUpDN7i7rpHRDnH9aulWQzQtr_5VUqZ_a6dFWTvhHpq8dMQx3UM2aGVJWtfVo82OtCBog0dmi8L3sfOo5_g74rVCDC6X1X6eHTuETHvloXEHs_98-AGCa/s640/pexels-photo-64778.jpeg" width="640" /></a></div>
<br />
Ik zag onlangs een video van een populaire Britse Youtuber. En het was een filmpje van een jaar of drie geleden en dus helemaal niet actueel. Ze was -al een tijdje geleden- uit een slechte relatie gekomen. En wat ze zei is me gewoon zo hard bijgebleven.<br />
<br />
Ze sprak over het feit dat ze wanneer ze naar foto's van zichzelf kijkt, van voor haar relatie dat ze er niet noodzakelijk gelukkiger uitziet. Maar wel naïever en vrolijker. Alsof ze er nu moe uitziet, en dat je kan zien dat ze veel heeft meegemaakt. En die mooie naïviteit is uit haar ogen verdwenen.<br />
<br />
En ik herkende mezelf daar zo hard in. Ik denk dat ik in de laatste maanden veel ouder ben geworden. Niet alleen mentaal maar ook lichamelijk. Ik ben niet verdrietig meer, en de 'pijn' is niet langer aanwezig. Maar ik ben niet dezelfde persoon als voor al deze shit begon.<br />
<br />
Onlangs was ik na de les met enkele klasgenoten nog iets gaan drinken. En één van de meisjes had op nieuwjaarsavond een super toffe gast leren kennen. Uiteindelijk werd er ook aan mij gevraagd of ik al terug in de 'datinggame' zat. En ik zei: "Nee, ik ben nog veel te bitter!' Het was een beetje voor te lachen. Maar zo waar, ik ben nog steeds zo enorm verbittert met de hele situatie en alle gevolgen die dat met zich meegebracht heeft. En misschien is dat waarom ik er zo moe en oud uitzie, de bittere nasmaak van een slechte relatie. Wie weet? Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-30371032305884379002018-01-07T08:02:00.000-08:002018-03-13T05:17:52.082-07:00goede voornemens<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: center; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
</div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: center; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: xx-small;"><a href="https://www.pexels.com/photo/abstract-art-blur-bokeh-285173/" target="_blank">*bron*</a></span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNbmYTdYiukkRimgM-iOO_IHiloLVQ2SSVVJ4UQV8BL7eH2GKeRhBMbWc97Aryfbjhnl08CbGnm9etrQnLU4n-J6lHkXI6EchUuRH3GqSpkS4X61KCm8xmIFmPiFHArlv4vdAidwsI4hd-/s1600/pexels-photo-285173.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" data-original-height="737" data-original-width="1600" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNbmYTdYiukkRimgM-iOO_IHiloLVQ2SSVVJ4UQV8BL7eH2GKeRhBMbWc97Aryfbjhnl08CbGnm9etrQnLU4n-J6lHkXI6EchUuRH3GqSpkS4X61KCm8xmIFmPiFHArlv4vdAidwsI4hd-/s640/pexels-photo-285173.jpeg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Eigenlijk ben ik tegen goede voornemens, het is uiteindelijk een lijstje van dingen dat na drie weken ergens in je bureau terecht komt. En je denkt er pas aan terug bij het begin van het nieuwe jaar, wanneer je je realiseert dat je geen enkel goed voornemen hebt gerealiseerd. Maar 2017 was een behoorlijk 'crappy' jaar voor me. Ik had natuurlijk een hoop mooie momenten, maar het was in geen geval het beste jaar dat ik ooit gehad heb. Mijn stage viel tegen, mijn relatie zat niet goed, ik verloor een goede vriend door zelfmoord en mijn relatie (die ook al enkele maanden niet goed ging) kwam tot een bruusk einde.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
En dus besloot ik dat ik van 2018 een goed jaar ging maken. Alsof je dat allemaal zelf in de hand hebt... Maar ik geloof echt dat je door die beslissing te maken 'nu ga ik gelukkig zijn' of 'nu ga iets aan mijn leven veranderen' je ook effectief een soort kracht uitoefent op je ingesteldheid en dus op de manier waarop je dingen ervaart. De objectieve gebeurtenissen in je leven heb je niet in de hand, maar wel op welke manier je ermee omgaat.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Dus maakte ik voor mezelf enkele 'goede voornemens'.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: center;">
1. zorg voor jezelf</h3>
<div style="text-align: center;">
I know.. Het klinkt enorm zweverig. En het is een enorm ruim. Maar wat ik bedoel is vooral meer zorg dragen voor mijn fysieke lichaam, en dus gezonder worden door goede dingen te eten en misschien een beetje te sporten. Maar anderzijds ook zorgen voor mijn mentale gezondheid. Wanneer ik niet goed in mijn vel zit doe ik soms dingen die ik anders nooit zou doen, om me af te leiden van al die negatieve gevoelens. Bijvoorbeeld heel dronken worden, gewoon omdat het kan en ik me verveel. Of afspreken met mensen die ik eigenlijk liever niet in mijn leven heb. Het belangrijkste is hier: geen dingen doen waar je weet dat je later spijt van gaat krijgen.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: center;">
2. doe leuke dingen</h3>
<div style="text-align: center;">
Simpel, ja toch? Wat ik hier mee bedoel is dat ik gewoon meer dingen wil doen die ik leuk vind. En niet zozeer dingen waar ik goed in ben. Als ik zin heb om met waterverf lelijke vogels te verven dan moet ik dat gewoon doen. Heb ik zin om op een piano te tokkelen en lessen te nemen van een Chinees wonderkind van vijf, gewoon doen. En me geen zorgen maken over vorderingen of ergens goed in zijn. Gewoon, leuke dingen doen, omdat het leuk is.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: center;">
3. meer mensen leren kennen</h3>
<div style="text-align: center;">
Ik heb bijna geen goede vrienden meer. Mijn relatie heeft daar voor gezorgd, maar ikzelf ook. Maar ik wil nieuwe interessante mensen leren kennen. Iemand die obsedeert is door aquariums of iemand die net zoals ik een Murakamicollectie aan het aanleggen is. Nieuwe mensen, want mensen zijn boeiend. En hopelijk worden al die nieuwe mensen ook gewoon nieuwe vrienden.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
En dat is het. Momenteel toch, misschien denk ik volgende week nog aan iets anders en dan doe ik dat ook gewoon. Maar dit zijn drie haalbare, mooie voornemens die van 2018 een veel leuker jaar dan 2017 kunnen maken. Niets te concreet, dat lukt me toch niet. ;)<br />
#zelfkenniszeker?</div>
Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-49010578520769305902017-12-02T03:53:00.003-08:002017-12-02T03:53:44.310-08:00dateIk maakte onlangs een nieuwe vriendin. Ze is een stuk cooler dan ik, en is 'mee met de tijden'. En zij heeft me overtuigd om Tinder te downloaden. Ik heb altijd gezegd dat ik er fundamenteel tegen was. En eigenlijk ben ik dat ook nog een beetje. Maar ik wist echt niet waar ik moest beginnen met date. Al mijn vriendinnen hebben vriendjes, zitten niet meer op kot in Leuven, en alleen uitgaan om afgewezen te worden door eerstejaarsstudenten die rechten studeren... Nee... had ik geen zin in. Tinder is dan misschien een goede manier om even te voelen hoe warm het water is. En so what als ik kerels tegen kom die me enkel willen neuken. Laten we eerlijk zijn, random kerels die je willen neuken zijn ergens echt wel goed voor je zelfvertrouwen.<br />
<br />
En ik ging ervoor. En bam, over twee weken heb ik date. Mijn eerste echte date in meer dan twee jaar en ik voel me net 16. En ik ben niet meteen verliefd, maar dat is ook niet echt m'n bedoeling. Maar een keer gewoon daten, zonder bedoelingen is toch ook heel leuk?<br />
<br />
De jongen in kwestie is alles wat mijn ex niet was. Een flierefluiter die naar boombals gaat en een gezellige krullenkop. Kan enkel goed gaan?<br />
<br />
In elk geval beter de jongen die mij aansprak aan de bushalte. Een beetje een marginale gast, maar een kleine babbel kan geen kwaad. Tot de woorden: "ja studeren da ging niet. Want ik hoor stemmen in mijne kop."Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-30142209724157094082017-11-29T13:45:00.000-08:002017-11-29T13:47:23.506-08:00friteuseIk heb de afspraak met mezelf gemaakt dat ik minstens een half uur per dag naar de Franse radio ga luisteren. En wonder boven wonder ben ik dat ondertussen toch al bijna twee maanden aan het doen. Dat was meer dat ik er zelf ooit van had verwacht. En al mijn werk loont. Want ik kreeg telefoon van een medewerker van Masions du monde. (één van de mooiste winkels ooit. In het filiaal in Olen werken er minstens 8 homo's en dat is enkel een goed teken in een interieurwinkel, laten we daar eerlijk over zijn)<br />
<br />
En ik verstond wat hij me wilde zeggen.<br />
<br />
Als ik een internetenquête invulde, en daarna komende zaterdag met nog één andere persoon naar één van hun winkels ging had ik kans om een friteuse te winnen. Wat heel bizar is, want ze verkopen helemaal geen friteuses... Maar ik weet zeker dat het over het meest gelukzalige toestel in de gemiddelde Vlaamse keuken gaat aangezien ik de man heb gevraagd... <i>pour faire des frites, ou qoui? </i>(dat is Kempisch Frans btw) En daar ging hij voluit mee akkoord.<br />
<br />
Ik moet je niet zeggen dat ik de moeite niet heb gedaan om een enquête in te vullen om daarna misschien een friteuse kan winnen. Ik ken betere manieren om mijn tijd te verdoen, zoals slapen bijvoorbeeld. Maar toch... Franse radio luisteren loont.<br />
<br />
Zo heb ik ook geleerd dat frikadellen ook gewoon frikadellen blijven in het Frans, en je daar dus ook de frikadellen mee bedoelt die je eet met 'frikadellen met krieken'. En dus geen kleine belachelijke soepballetjes of iets dergelijks...<br />
<br />
Ik mag geen Franse les geven, daar ben ik alles behalve bekwaam voor. Maar man, heb ik in inspiratie om die gasten in het 6de jaar houtbewerking te leren hoe ze frituursnacks kunnen bestellen in het Frans. Gelukkig blijft een boulet een boulette en gaan ze niet verhongeren.Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-19839790811657559532017-11-25T10:45:00.000-08:002017-11-25T10:45:13.340-08:00geluk<i><b style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 16px;">Geluk</b><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 16px;"> (of gelukkig zijn) kan worden omschreven als het tevreden zijn met de huidige levensomstandigheden. Hierbij kunnen er verschillende positieve emoties aanwezig zijn, zoals vreugde, vredigheid, ontspannenheid en vrolijkheid.</span></i><br />
<i><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 16px;"><br /></span></i>
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;">Dit krijg je te zien, wanneer je op zoek gaat naar wat geluk juist betekend. Tijdens het laatste jaar van mijn opleiding sociaal werk bekeken we uitgebreid studies over geluk, en gelukkig zijn. Op welke manier kunnen we geluk voorspellen? Wat zijn bepalende factoren?</span></span><br />
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;"><br /></span></span>
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;">Maar is het zo simpel? Wanneer je bepaalde factoren kan afvinken, dan ben je gelukkig? Gezondheid, partner, familie, vriendennetwerk,... Maar werkt het dan in twee richtingen? Als je je gezondheid niet mee hebt, ben je dan gedoemd om ongelukkig te worden? Dat lijkt me toch een beetje kort door de bocht.</span></span><br />
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;"><br /></span></span>
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;">Volgens mij is het onmogelijk om mensen in vakjes te duwen, gelukkig of ongelukkig... Wat willen die woorden überhaupt zeggen... De definitie zegt: 'tevreden zijn met de huidige situatie'. Maar tevredenheid is niet meteen een woord dat ik zelf associeer met geluk. Misschien is geluk een eerder tijdelijk begrip. Wanneer je net een puppie krijgt of het gevoel dat je hebt wanneer je met Kerst met heel de familie rond tafel zit en je opa fluistert dat hij trots op je is. En is tevredenheid een eerder alledaags begrip, wanneer de dingen gewoon mee zitten, en je je goed voelt in je vel.</span></span><br />
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;"><br /></span></span>
<span style="color: #222222;"><span style="background-color: white;">Maar willen we dan tevreden zijn, of gelukkig?</span></span>Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5878697786014478604.post-62033149649125270922017-11-22T05:10:00.000-08:002017-11-22T05:10:46.071-08:00deel 6Ik krijg het maar niet op gang, deze verhalenblog. De depressieve sfeer die hier hangt is misschien een beetje onvermijdelijk, maar dat wilt niet zeggen dat ik er niet no middellijk mee kan stoppen. Deze focus van deze blog hoort geen liefdesverdriet te zijn. Dus ik stop ermee, met mijn zielige gedoe. In de realiteit heb ik niet zielig gedaan, deze blog was daar mijn plaatsje voor. Maar een omgekeerde werking was misschien logischer, en gemakkelijker geweest.<br />
<br />
De laatste praktische problemen lopen zo stilaan ten einde. (en daarmee bedoel ik de praktische problemen rond het einde van mijn relatie, niet de andere 20.000 praktische problemen die ik heb) Mijn ex weigerde de huur te betalen, en zei dat hij het geld niet had toen ik contact met hem opnam. Hij was op dat moment aan het skiën in Oostenrijk. Kijk moest hij echt gewoon het geld niet hebben dan hadden we wel een regeling kunnen treffen. Maar doen alsof, en dan nog op die manier.<br />
<br />
Dus heb ik hem gechanteerd met een berg valse voorschriften die ik gevonden heb in de elektriciteitskast. Op het vervalsen van documenten staat immers een behoorlijke celstraf.<br />
<br />
Het is niet mooi, dat weet ik zelf ook wel. Ik was ook niet van plan om het te doen. Maar toen belde hij mijn vader 38 keer op een avond en had ik er genoeg van. Misschien was het niet lief, maar ik ben twee jaar lang lief geweest en kijk wat dat me heeft opgeleverd. De volgende dag stond er plots de hele som van de het geld dat hij me nog schuldig was en de huur t.e.m. januari op mijn rekening. Toch straf dat iemand zonder geld 2.500 euro kan overschrijven wanneer je er een beetje druk op zet?<br />
<br />
Ik weet het, ik geef een verkeerd voorbeeld én een foute indruk. Maar ik ben op het punt gekomen dat me dat eigenlijk allemaal geen reet meer kan schelen.<br />
<br />
Want ja, ik heb ik nog steeds schrik elke keer de telefoon gaat en ik hoor dat hij het is, of zijn moeder. Ik hoor het aan de manier waarop mijn ouders spreken, want zelf durf ik de vaste lijn niet eens meer op te nemen. Ik ben nog steeds bang dat hij ineens aan de bushalte of mijn school staat, of ik hem toevallig tegen kom. (wat überhaupt bijna onvermijdelijk is)<br />
<br />
<br />Moon River Girlhttp://www.blogger.com/profile/04068172999925703406noreply@blogger.com0