vrijdag 25 mei 2018

Mijn vriendin vroeg me of ik ondertussen al wist of ik een koppel was met mijn favoriete Limburger. Op die vraag kon ik (nog) geen antwoord geven. Ik denk dat we beiden een beetje onzeker werden bij het idee van een label op onze 'relatie' te plakken. Al waren we het onuitgesproken wel gewoon met elkaar eens: we gingen geen andere mensen meer daten en fluisterden lieve woordjes in elkaars oor.

Maar ik zou niet helemaal eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik hoteldebotel verliefd op hem ben geworden. Het voelt allemaal heel natuurlijk, maar ik had eigenlijk deze week pas voor de eerste keer echt vlinders in mijn buik. Het gevoel van: dit kan het misschien wel eens zijn.

Het gaat misschien raar klinken, maar dat kwam omdat ik zijn zus heb ontmoet. (ze heeft zelfs heerlijk voor me gekookt en het is een prachtig meisje, dat ook nog gewoon heel chill en vriendelijk is) Maar het was de manier waarop mijn favoriete Limburger ook met haar omging dat iets in mij deed omslaan. Romantisch is het misschien niet echt. Of misschien word ik gewoon volwassen en krijg ik knikkende knieƫn van stabiliteit. Maar hoe dan ook, hij heeft duidelijk een goede band met z'n familie en dat is voor mij gewoon gigantisch aantrekkelijk.

En voor je nu denkt: ja Isabel... ge hebt zijn zus ontmoet, dan zijt ge een koppel eh kieke!
Ja, dat zou je dus denken, maar ik het weet het niet zeker! Hoe doe je dat op deze leeftijd. Geef je een papiertje aan hem waarop hij dan moet aankruisen of het wel of niet "aan" is?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten