dinsdag 8 mei 2018

soms is het wel erg, maar dan moet je er ook gewoon door


Aangezien ik nog steeds studeer -nog heel even- denk ik nog steeds in schooljaren. En voor mij loopt het jaar nu dus bijna op z’n einde. Ik kan heel eerlijk zeggen dat jaar waarschijnlijk één van de moeilijkste jaren uit mijn leven is geweest. Mijn hele leven werd op z’n kop gezet. Ik ging van ‘samenwonende in een relatie’ naar ‘thuiswonend met een overleden ex’ en nu eindelijk naar ‘dater level 1’.  Ik zette zelf een punt achter verschillende ongezonde vriendschappen en maakte hele lieve vriendinnen. Ik startte een nieuwe opleiding, in een veld waar ik uiteindelijk waarschijnlijk toch niet in ga werken, maar wel heel leerrijk vond.

Echt simpel waren de voorbije maanden niet. En ik moet toegeven dat ik vooral heel vaak kwaad ben geweest. Op mijn ex, op zijn familie en ook op mezelf. Omdat ik meer had kunnen, of moeten doen. En dat is eigenlijk helemaal niet waar. Ik heb weken aan een stuk alles gedaan wat ik kon, zonder hulp te vragen. Dagschema’s maken, hem gaan halen wanneer hij nogmaals dronken in de les zat, niet kwaad worden als hij teveel pillen nam, wel kwaad worden wanneer hij teveel pillen nam,… En toen het uiteindelijk toch tot een ziekenhuisbezoek kwam heb ik gezorgd voor een gedwongen opname. Heb ik alle problemen meermaals uitgelegd aan alle dokters en eigenlijk aan iedereen die wilde luisteren.

Het is geen nieuw verhaal voor jullie, of voor mij. Maar ik wil gewoon nog eens even duidelijk maken dat ik het echt absoluut niet gemakkelijk heb gehad met de hele situatie. Met het afsluiten van onze gemeenschappelijke rekening bijvoorbeeld, dat heb ik pas enkele weken geleden gedaan. Want tja, wat moet je dan met dat geld op die rekening? Ook al was het niet eens genoeg om een goedkoop paar schoenen mee te kopen. En soms check ik nog steeds de Facebookpagina van zijn moeder, omdat zij tot een generatie behoort die virtuele kaarsjes brandt en medelijden zoekt op het internet. In plaats van hele teksten te schrijven op een blog. Laten we hier even stilstaan bij de ironie.

Ik ben dit jaar heel snel veel ouder geworden. Ik zie er ook ouder uit. Ik heb natuurlijk niet ineens grijze haren of rimpels gekregen. Maar als je foto’s van twee jaar geleden, voor mijn ex begon met drinken, en foto’s van nu, naast elkaar zou leggen zou je schrikken. Want je ziet gewoon dat er een stuk speelse naïviteit verdwenen is. Dat is misschien ook niet het juiste woord, maar hoe noem je het dan? Ik ben niet ongelukkig of verdrietig meer. Maar ik ga nooit meer dezelfde persoon zijn als ervoor. Niet dat ik dat erg vind. Want ‘what doesn’t kill you, makes you stronger’, vind ik in dit geval echt heel gepast. Want ik ben rustiger geworden, wat zowel positief als negatief is. Ik sta steviger in mijn schoenen en kan de wereld een beetje beter relativeren. Het is zo erg allemaal nog niet. En als het wel erg is, dan moet je er ook gewoon doorheen. Dat is nu eenmaal het leven. En dan kan je stilletjes in een hoekje huilen, of je kan gewoon doorgaan. Maar soms is het even nodig, om in een hoekje te huilen en alles even aan je voorbij te laten gaan, soms is dat precies wat je nodig hebt. En dan moet je dat gewoon doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten