storm

Ik zat -of beter nog, lag- naast mijn favoriete Limburger op de achterbank van zijn auto. We hadden ons geparkeerd langs het Albertkanaal, ergens waar niemand ons zou vinden, ergens ver weg van de rest van de wereld. De weerman voorspelde onweer en dus hadden we besloten dat we daar gewoon van gingen genieten. De ruiten waren aangedampt en later zouden we de airco veel te hard moeten zetten terwijl hij me terug naar mijn ouderlijke huis bracht.

We hadden ons op het gras langs de weg gezet en stukjes half gesmolten pure chocolade gegeten terwijl de donkere wolken steeds meer onze kant op kwamen. We hadden het over God en wijn. En toen de eerste donder onze kant op kwam en de laatste fietsers zich naar huis haastten kropen we bij elkaar op de achterbank.

Ik gaf me bloot en hij tastte heel voorzichtig mijn grenzen af. Ging met zijn vingers langs mijn littekens en toen ik vroeg of hij dat erg vond haalde hij nonchalant zijn schouders op. Op zo’n manier dat enkel jongens dat kunnen. Alsof het niets was, en even was het dat ook.