maandag 4 juni 2018



Vorige week kreeg ik ineens een bericht op Facebook van de moeder van mijn ex. Ik heb lang getwijfeld, of ik het nu zou openen of niet. Uiteindelijk had ik onze relatie beëindigd voor hij had besloten hetzelfde te doen met zijn leven. En toen zijn familie mij niet 'uitnodigde' op de begrafenis had ik de boodschap -dacht ik- wel begrepen. Ik heb nooit een goede band gehad met zijn moeder, altijd beleefd maar ze stak het niet onder stoelen of banken, dat ze liever had gehad dat haar zoon met iemand uit een ander milieu verkering zou krijgen. Dus ik was oprecht verbaasd toen ik ineens een bericht kreeg van zijn moeder.  Ik heb lang getwijfeld of ik het bericht überhaupt wel zou lezen. Moest ik mezelf dat aandoen? Maar ik voelde me ergens wel verplicht. Uiteindelijk was ik gedurende de laatste twee jaar de belangrijkste persoon in zijn leven.

Isabel ik weet dat je met mij niet wil spreken maar zou toch nog graag weten wat ze gebeurd is met axel dat Het van de ene dag naar de andere dag gedaan was En dan laat ik i gerust voor de rest van u leven

Mijn hart zakte naar ergens diep in mijn buik. Wat moest ik hiermee? Ik toonde het bericht aan twee mensen: een vriendin en mijn moeder. Mijn vriendin zei dat ik ergens de verplichting had om een rouwende moeder haar vragen te beantwoorden. Mijn moeder zei dat mijn verplichtingen al lang voorbij waren. Ik twijfelde en besloot te wachten, ook omdat ik niet goed wist wat ze juist van me wilde weten. Bedoelde ze dat ze zich afvroeg waarom hij genoeg had van het leven, of waarom ik een punt achter onze relatie had gezet?

Op de eerste vraag kon ik geen antwoord geven. En het tweede was niet van de ene op de andere dag gebeurd. Zijn moeder had na zijn opname zelf tientallen flessen whisky naar buiten gedragen.

Het antwoord zou dus sowieso niet zijn wat ze wilde horen. Ik ging er een nachtje over slapen, en een antwoord proberen te formuleren. Maar de volgende dag had ik een nieuw bericht van haar. Een passief agressieve duim omhoog. Alsof ze mijn uitblijvend antwoord veelzeggend genoeg vond. En ik besloot om haar niet meer te antwoorden, en naar mijn moeder te luisteren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten