Dit ik last heb van verlatingsangst ga ik niet onder stoelen of banken steken. Het is niet iets waarvoor ik me schaam. Wat niet wilt zeggen dat het niet lastig is, want dat is het wel. En niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen rondom me, en dan voornamelijk mijn vriendin.
Van zodra we een beetje ruzie hebben, of zelfs maar een meningsverschil, schiet ik in paniek. Hij mag me 20.000 keer beloven dat hij me niet gaat verlaten en met diamanten ringen geven om die belofte te bevestigen. Maar in mijn hoofd gaat het zo snel dat ik de gedachten ook niet kan tegenhouden. En eenmaal dat ze er zijn, gaan ze niet meer weg.
Dan zit ik alleen thuis, omdat hij naar de dokter is, of naar de winkel, en het enige wat ik kan denken is: ''dat was het, ik zie hem nooit meer terug. Hij laat me achter.''
Terwijl hij in de realiteit nog nooit iets gedaan heeft waardoor ik eraan zou twijfelen dat hij me gaat verlaten of dat hij me niet meer graag ziet.
Maar het moet enorm vermoeiend zijn, dat kan niet anders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten