woensdag 1 november 2017

deel 2

Het is heel moeilijk om te beslissen over welke momenten ik ga schrijven en over welke niet. Echt heel moeilijk. Als je alles leest dan denk je misschien: ja natuurlijk is dit niet ok, dat zie je zelf toch ook!? Maar op het moment zelf zit je er zo hard in, dat je het gewoon niet ziet. Je komt gewoon de dag door en je wilt geen ruzie, je wilt je beste vriend niet kwijt. Want je vriendinnen zie je niet meer, en voor de rest heb je het gevoel dat je niemand hebt. Hij is je steun en je rots in de branding.

Na de epileptische aanval was het voor mij anders. Leek hij anders. Nog verbitterder. Maar het is ook niet niets, zo'n aanval is niet te onderschatten. Hij moest anti-epileptica nemen waardoor zijn korte termijn geheugen naar de vaantjes was. Hij vertelde me 5 keer per dag hetzelfde verhaal. En net zoals bij een kleuter moest ik alles weten liggen. Je jas ligt boven, op de kast in de slaapkamer onder je handdoek. Als hij iets niet vond werd hij zo gek van zichzelf.. Na een week was hij het beu en stopte hij te vroeg met de medicatie, zonder met een dokter te spreken. Want hij studeerde ook geneeskunde en hij wist ook wel dat het ok was.

We gingen op reis met zijn familie, waar ik geen zin in had. Hij mocht geen stress hebben, en nadat ik vorig jaar ook al was meegeweest wist ik dat het gewoon pure stress ging zijn. En dat was hij ook, elke dag ruzie tussen zijn moeder en zijn nonkel. Elke dag dezelfde misère. En ik voelde me geen ogenblik op mijn gemak. Geen seconde, want we hadden ook geen moment met z'n tweetjes. En zijn familie vond me zo al niet leuk, dus moest ik me constant bewijzen. Op de ene avond dat we even met z'n tweetjes iets gingen doen gaf hij me een diamanten ring. Kan je dan nog boos zijn? Als hij zegt dat hij voor altijd bij je gaat blijven? Dat je diamanten waard bent, omdat je zo kostbaar voor hem bent? Ik kon het niet, ik dacht dat het wel beter zou worden. Het was altijd al beter geworden. In elke relatie is het soms moeilijk, niet? Je moet er gewoon even doorheen.

Doodop kwamen we terug uit 'vakantie'. Ik was zijn familie gewoon beu. Chique mensen die racistische grappen maken en zeggen dat ze voor iedereen respect hebben. Maar acties dan toch luider spreken dan woorden.

Doordat hij tijdens zijn aanval van de trap was gevallen had hij zijn rug bezeerd. Ik smeerde zijn rug elke avond in. Maar het bleek niet te beteren. Mijn moeder, die zelf al jaren te kampen heeft met chronische rugpijn, probeerde hem te overtuigen om naar een kinesist te gaan. Die avond werd hij kwaad: "er zijn genoeg mensen die gans hun leven met deze pijn moeten rondlopen en niet weet waardoor het komt en er mee moeten leven!" waarop ik zei: "maar wie heeft beslist dat jij zo iemand bent! Er heeft nog geen enkele dokter fatsoenlijk naar gekeken!!" Hij stormde de deur uit en kwam enkele uren later straalbezopen terug thuis.  Ik lag op bed en bood mijn excuses aan. Ik had niet kwaad mogen worden.

Ondertussen zei mijn vriendin dat het niet normaal was dat hij op vakantie wel stoer had kunnen doen in het zwembad, maar nu de vaatwasser niet kon inladen door de pijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten