woensdag 1 november 2017

deel 3

Hij ging dan uiteindelijk toch naar een dokter. Hij minderde met zijn slaapmedicatie, omdat hij zelf had besloten dat zijn grote dosissen de aanval hadden uitgelokt. En toen kreeg hij van de dokter, die hij zorgvuldig had uitgekozen een zeer sterke spierontspanner voorgeschreven. Terwijl het geen spieren waren die hem de pijn bezorgde. Maar dokters weten wat ze doen, niet? Hij zal de waarheid wel gesproken hebben op consultatie, ja toch?

De pillen maakte hem loom, slaperig en gewoon onaangenaam. En daar werd ik ook moe van. Ik deed alles in het huishouden, probeerde elke dag met hem te gaan wandelen omdat dat goed was voor zijn rug. Hij was te lui om zijn bed uit te komen en gooide zijn schoenen van bovenaan de trap naar beneden. Waarop ik elke keer recht sprong, omdat ik dacht dat hij weer van de trap viel. Ik werd kwaad en zei dat hij daarmee moest stoppen, dat ik elke keer dacht dat hij weer van die klotetrap viel. Hij zei dat ik me niet moest moeien. En dat ik de laatste weken absoluut geen gevoel voor humor meer had.

Hij ging de deur uit. Ik hoorde hem uren niet meer. Rond elf uur kreeg ik een smsje waarin stond dat ik mocht gaan slapen en me geen zorgen moest maken. Dus rond één uur kroop ik mijn bed in. Ik was moe, en ergens blij dat hij nog niet terug was. Om vier uur 's nachts stond er iemand op de deur te kloppen.


Na lang getwijfeld te hebben en langs de andere kant: "Schat ben jij het!?" geroepen te hebben besloot ik de deur toch te openen. Moest het iemand anders zijn sloeg ik de deur meteen terug in het slot.

En dat stond hij dan. Strontzat, te dronken om zijn sleutel in het slot te steken. Te dronken om te beseffen dat hij niet binnen was had hij al zijn kleren uitgetrokken. En stond hij naakt op straat. Volledig naakt. Ik trok hem binnen, woest natuurlijk, geschrokken. Dat mijn lief zat, in zijne blote op straat stond te roepen. Hij had tegen onze eigen voordeur geplast. Ik probeerde het nog op te kuisen maar hij was te zat om alleen de trap op te kruipen. Tegen de tijd dat ik boven was, had hij daar terug de fles uit de kast gehaald. Ik schreeuwde, en hij ook. Dat ik me niet druk moest maken, dat ik nu eens kalm moest zijn, dat er niets aan de hand was! Ondertussen had hij in de keuken tegen de ijskast geplast. Ik zei dat hij boven maar op bed moest gaan liggen en ik zijn glas wel ging brengen.

Tegen de tijd dat ik boven was lag hij te slapen. Naakt op bed, nat van zijn eigen urine met een halflege strip spierontspanners naast zijn bed. Ik ging op de tweede slaapkamer liggen. Zo kon ik horen wanneer hij stopte met snurken, voor moest hij een overdosis hebben genomen. Hij sliep tot de volgende dag twee uur 's middags. Toen kwam hij naar beneden gestrompeld: "schat, ben je kwaad op me?"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten