Sinds ik rond mijn 19de op kot ben gegaan ben ik niet meer zo lang thuis geweest. Het is raar, alsof ik door een gigantische onzichtbare hand ben opgetild en ergens in het verleden ben teruggezet. Alsof alle vooruitgang ik de voorbije vier jaar heb gemaakt is uitgewist.
Begrijp me niet verkeerd, thuis wonen heeft zeker zijn voordelen. Maar ik mis de zelfstandigheid en soms de eenzaamheid van het alleenwonen. Zelfs toen mijn ex nog bij me woonde was ik vaak genoeg alleen. Nu ben ik nooit helemaal alleen, en dat is een raar gevoel.
Toch merk ik dat het me goed doet. Ik moet mezelf terug ontdekken.
Wat vond ik ook alweer leuk?
Waarom heb ik mijn vorige, succesvolle, blog ook al weer verwijderd? Ahja... hij vond dat niet leuk... Vanaf mijn 16de had ik eraan gewerkt. Maar hij vond dat niet leuk. Dus ja... Voor mensen die van je houden doe je alles, niet?
Het geromantiseerde beeld van liefde is kapot, zelfs dat niet. Het is gewoon weg. Bestaat niet meer. En dat klinkt enorm depressief en dramatisch, alsof ik zeg dat ik voor de rest van mijn leven in een hoekje ga huilen en nooit meer gelukkig ga zijn. Maar dat is niet zo, maar mijn beeld van liefde is veranderd. Ik wil geen hevige literaire liefde waar ze in de boeken over schrijven.
Uiteindelijk gingen Romeo en Julia allebei dood, een tragisch einde.
Maar Maria en Jef vanop de hoek met hun doodnormale liefde, die krijgen 3 kinderen en wonen nog steeds samen in hun eigen huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten