Aangezien ik nog steeds studeer
-nog heel even- denk ik nog steeds in schooljaren. En voor mij loopt het jaar
nu dus bijna op z’n einde. Ik kan heel eerlijk zeggen dat jaar waarschijnlijk
één van de moeilijkste jaren uit mijn leven is geweest. Mijn hele leven werd op
z’n kop gezet. Ik ging van ‘samenwonende in een relatie’ naar ‘thuiswonend met
een overleden ex’ en nu eindelijk naar ‘dater level 1’. Ik zette zelf een punt achter verschillende
ongezonde vriendschappen en maakte hele lieve vriendinnen. Ik startte een
nieuwe opleiding, in een veld waar ik uiteindelijk waarschijnlijk toch niet in
ga werken, maar wel heel leerrijk vond.
Echt simpel waren de voorbije
maanden niet. En ik moet toegeven dat ik vooral heel vaak kwaad ben geweest. Op
mijn ex, op zijn familie en ook op mezelf. Omdat ik meer had kunnen, of moeten
doen. En dat is eigenlijk helemaal niet waar. Ik heb weken aan een stuk alles
gedaan wat ik kon, zonder hulp te vragen. Dagschema’s maken, hem gaan halen
wanneer hij nogmaals dronken in de les zat, niet kwaad worden als hij teveel
pillen nam, wel kwaad worden wanneer hij teveel pillen nam,… En toen het
uiteindelijk toch tot een ziekenhuisbezoek kwam heb ik gezorgd voor een
gedwongen opname. Heb ik alle problemen meermaals uitgelegd aan alle dokters en
eigenlijk aan iedereen die wilde luisteren.
Het is geen nieuw verhaal voor
jullie, of voor mij. Maar ik wil gewoon nog eens even duidelijk maken dat ik
het echt absoluut niet gemakkelijk heb gehad met de hele situatie. Met het
afsluiten van onze gemeenschappelijke rekening bijvoorbeeld, dat heb ik pas
enkele weken geleden gedaan. Want tja, wat moet je dan met dat geld op die
rekening? Ook al was het niet eens genoeg om een goedkoop paar schoenen mee te
kopen. En soms check ik nog steeds de Facebookpagina van zijn moeder, omdat zij
tot een generatie behoort die virtuele kaarsjes brandt en medelijden zoekt op
het internet. In plaats van hele teksten te schrijven op een blog. Laten we
hier even stilstaan bij de ironie.
Ik ben dit jaar heel snel veel ouder
geworden. Ik zie er ook ouder uit. Ik heb natuurlijk niet ineens grijze haren
of rimpels gekregen. Maar als je foto’s van twee jaar geleden, voor mijn ex
begon met drinken, en foto’s van nu, naast elkaar zou leggen zou je schrikken.
Want je ziet gewoon dat er een stuk speelse naïviteit verdwenen is. Dat is
misschien ook niet het juiste woord, maar hoe noem je het dan? Ik ben niet
ongelukkig of verdrietig meer. Maar ik ga nooit meer dezelfde persoon zijn als
ervoor. Niet dat ik dat erg vind. Want ‘what doesn’t kill you, makes you
stronger’, vind ik in dit geval echt heel gepast. Want ik ben rustiger
geworden, wat zowel positief als negatief is. Ik sta steviger in mijn schoenen
en kan de wereld een beetje beter relativeren. Het is zo erg allemaal nog niet.
En als het wel erg is, dan moet je er ook gewoon doorheen. Dat is nu eenmaal het leven. En dan kan je stilletjes in een hoekje huilen, of je kan gewoon doorgaan. Maar soms is het even nodig, om in een hoekje te huilen en alles even aan je voorbij te laten gaan, soms is dat precies wat je nodig hebt. En dan moet je dat gewoon doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten