Het gaat nog steeds goed tussen de Limburger en ik. Dat had ik zelf niet eens zien aankomen. Ik dacht dat hij na een maand of twee bij zijn verstand zou komen, maar dat lijkt niet gebeurd te zijn.
Hij is misdienaar en ongetwijfeld een goed persoon. Hij veegt mijn tranen weg wanneer ik hem uitleg dat ik eigenlijk helemaal niets te bieden heb. Hij vindt het niet eens erg dat ik nog steeds schrik wanneer hij me onverwacht aanraakt. En toch heb ik het gevoel dat er ergens iets wringt, ook al doet hij alles goed. Misschien daarom juist? We kennen elkaar sinds februari en een dikke maand later waren we een koppel. En het loopt goed. Ik ben niet halsoverkop verliefd op hem geworden. Maar de tijd vliegt wanneer ik bij hem ben.
Het merendeel van de tijd hebben we weinig contact, een berichtje of twee per dag -wat in deze digitale tijden toch behoorlijk weinig is-. Maar we doen wel gewoon de moeite om elkaar elke dag goedemorgen en slaapwel te wensen. In het weekend slaap ik in zijn bed, en hij in dat van zijn zus. Hij is het perfecte lief, alles wat ik ooit had kunnen denken. Zijn vader lijkt mij te aanvaarden, wat een groot verschil is met de familie van mijn ex, die mij nooit echt leuk gevonden hebben.
Misschien is het gewoon mijn bindingsangst die kriebelt. Ik denk enkel na over wat er allemaal mis kan gaan wanneer ik niet bij hem ben. Als hij in de buurt is verdwijnen die gedachten vanzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten