deel 6

Ik krijg het maar niet op gang, deze verhalenblog. De depressieve sfeer die hier hangt is misschien een beetje onvermijdelijk, maar dat wilt niet zeggen dat ik er niet no middellijk mee kan stoppen. Deze focus van deze blog hoort geen liefdesverdriet te zijn. Dus ik stop ermee, met mijn zielige gedoe. In de realiteit heb ik niet zielig gedaan, deze blog was daar mijn plaatsje voor. Maar een omgekeerde werking was misschien logischer, en gemakkelijker geweest.

De laatste praktische problemen lopen zo stilaan ten einde. (en daarmee bedoel ik de praktische problemen rond het einde van mijn relatie, niet de andere 20.000 praktische problemen die ik heb) Mijn ex weigerde de huur te betalen, en zei dat hij het geld niet had toen ik contact met hem opnam. Hij was op dat moment aan het skiën in Oostenrijk. Kijk moest hij echt gewoon het geld niet hebben dan hadden we wel een regeling kunnen treffen. Maar doen alsof, en dan nog op die manier.

Dus heb ik hem gechanteerd met een berg valse voorschriften die ik gevonden heb in de elektriciteitskast. Op het vervalsen van documenten staat immers een behoorlijke celstraf.

Het is niet mooi, dat weet ik zelf ook wel. Ik was ook niet van plan om het te doen. Maar toen belde hij mijn vader 38 keer op een avond en had ik er genoeg van. Misschien was het niet lief, maar ik ben twee jaar lang lief geweest en kijk wat dat me heeft opgeleverd. De volgende dag stond er plots de hele som van de het geld dat hij me nog schuldig was en de huur t.e.m. januari op mijn rekening. Toch straf dat iemand zonder geld 2.500 euro kan overschrijven wanneer je er een beetje druk op zet?

Ik weet het, ik geef een verkeerd voorbeeld én een foute indruk. Maar ik ben op het punt gekomen dat me dat eigenlijk allemaal geen reet meer kan schelen.

Want ja, ik heb ik nog steeds schrik elke keer de telefoon gaat en ik hoor dat hij het is, of zijn moeder. Ik hoor het aan de manier waarop mijn ouders spreken, want zelf durf ik de vaste lijn niet eens meer op te nemen. Ik ben nog steeds bang dat hij ineens aan de bushalte of mijn school staat, of ik hem toevallig tegen kom. (wat überhaupt bijna onvermijdelijk is)