De Limburger wilt een hond. Geen probleem toch? Ik ben gek op honden. Dus ik hoor je denken: waar wil je naartoe rotmens met je leuke vriend, heb je geen leven!?

Het probleem is namelijk dat hij niet zomaar een hond wilt. Hij heeft een heel specifiek ras op het oog. En zoals je kan raden is het geen alom geliefde labrador of golden retriever. Het is ook geen trouwe Jack Russel, die je zo nu en dan eens moet opheffen met je voet. Het is zelfs geen overrated mopshondje en het is al helemaal geen Husky waar je elke dag 25 km mee moet gaan wandelen.

Neen, mijn stoere lieve Limburger wilt een Vlinderhondje. Waar ik dus nog nooit van had gehoord. Een scharminkel van een beest, kleiner dan een gemiddelde huiskat maar met genoeg haar om je grootvader maandelijks van een nieuwe toupet te voorzien. Mijn lief, dat graag aan computer sleutelt, in de tuin werkt en stopcontacten kan steken wilt de meest verwijfde hond die je je maar kan inbeelden.

Maar moesten we ooit trouwen, dan kunnen we zijn alleenstaande vader toch niet helemaal alleen achterlaten? Dan blijft dat hondje wel bij 'papa' wonen. Ach neen, ik ken mezelf. Ik ben waarschijnlijk binnen de kortste keren helemaal gek van het rotbeest, en m'n vriend met slechte smaak in honden, die neem ik er dan maar bij.

Het gaat nog steeds goed tussen de Limburger en ik. Dat had ik zelf niet eens zien aankomen. Ik dacht dat hij na een maand of twee bij zijn verstand zou komen, maar dat lijkt niet gebeurd te zijn.

Hij is misdienaar en ongetwijfeld een goed persoon. Hij veegt mijn tranen weg wanneer ik hem uitleg dat ik eigenlijk helemaal niets te bieden heb. Hij vindt het niet eens erg dat ik nog steeds schrik wanneer hij me onverwacht aanraakt. En toch heb ik het gevoel dat er ergens iets wringt, ook al doet hij alles goed. Misschien daarom juist? We kennen elkaar sinds februari en een dikke maand later waren we een koppel. En het loopt goed. Ik ben niet halsoverkop verliefd op hem geworden. Maar de tijd vliegt wanneer ik bij hem ben.

Het merendeel van de tijd hebben we weinig contact, een berichtje of twee per dag -wat in deze digitale tijden toch behoorlijk weinig is-. Maar we doen wel gewoon de moeite om elkaar elke dag goedemorgen en slaapwel te wensen. In het weekend slaap ik in zijn bed, en hij in dat van zijn zus. Hij is het perfecte lief, alles wat ik ooit had kunnen denken. Zijn vader lijkt mij te aanvaarden, wat een groot verschil is met de familie van mijn ex, die mij nooit echt leuk gevonden hebben.

Misschien is het gewoon mijn bindingsangst die kriebelt. Ik denk enkel na over wat er allemaal mis kan gaan wanneer ik niet bij hem ben. Als hij in de buurt is verdwijnen die gedachten vanzelf.

Vandaag ontmoette de Limburger mijn ouders en kan ik er echt niet meer onderuit, we zijn een koppel. Eigenlijk zijn we al enkele weken een koppel, een serieuze relatie zelfs. Maar telkens wanneer mijn vriendinnen of ouders me er iets over vroegen zei: "nee nee, we zijn geen koppel hoor. We gedragen ons zo wel, maar t'is niet officieel"

Maar je kust geen gasten voor je ouders als het niet officieel is. Dus dan is mijn volgende vraag: hoe lang is het volgens de Limburger al officieel? Relaties zijn moeilijk, help.

Vorige week kreeg ik ineens een bericht op Facebook van de moeder van mijn ex. Ik heb lang getwijfeld, of ik het nu zou openen of niet. Uiteindelijk had ik onze relatie beëindigd voor hij had besloten hetzelfde te doen met zijn leven. En toen zijn familie mij niet 'uitnodigde' op de begrafenis had ik de boodschap -dacht ik- wel begrepen. Ik heb nooit een goede band gehad met zijn moeder, altijd beleefd maar ze stak het niet onder stoelen of banken, dat ze liever had gehad dat haar zoon met iemand uit een ander milieu verkering zou krijgen. Dus ik was oprecht verbaasd toen ik ineens een bericht kreeg van zijn moeder.  Ik heb lang getwijfeld of ik het bericht überhaupt wel zou lezen. Moest ik mezelf dat aandoen? Maar ik voelde me ergens wel verplicht. Uiteindelijk was ik gedurende de laatste twee jaar de belangrijkste persoon in zijn leven.

Isabel ik weet dat je met mij niet wil spreken maar zou toch nog graag weten wat ze gebeurd is met axel dat Het van de ene dag naar de andere dag gedaan was En dan laat ik i gerust voor de rest van u leven

Mijn hart zakte naar ergens diep in mijn buik. Wat moest ik hiermee? Ik toonde het bericht aan twee mensen: een vriendin en mijn moeder. Mijn vriendin zei dat ik ergens de verplichting had om een rouwende moeder haar vragen te beantwoorden. Mijn moeder zei dat mijn verplichtingen al lang voorbij waren. Ik twijfelde en besloot te wachten, ook omdat ik niet goed wist wat ze juist van me wilde weten. Bedoelde ze dat ze zich afvroeg waarom hij genoeg had van het leven, of waarom ik een punt achter onze relatie had gezet?

Op de eerste vraag kon ik geen antwoord geven. En het tweede was niet van de ene op de andere dag gebeurd. Zijn moeder had na zijn opname zelf tientallen flessen whisky naar buiten gedragen.

Het antwoord zou dus sowieso niet zijn wat ze wilde horen. Ik ging er een nachtje over slapen, en een antwoord proberen te formuleren. Maar de volgende dag had ik een nieuw bericht van haar. Een passief agressieve duim omhoog. Alsof ze mijn uitblijvend antwoord veelzeggend genoeg vond. En ik besloot om haar niet meer te antwoorden, en naar mijn moeder te luisteren.

Ik wil niet kei hard voor deze man vallen. Maar hij geeft niet op, en de aanhouder wint. Ik had oprecht gedacht dat hij al lang zijn boeltje bij elkaar gegraaid zou hebben en op een vriendelijke, maar kordate manier zou zeggen dat ik te ingewikkeld was, dat ik teveel trauma's heb. Waar ik hem enkel gelijk in zou geven.

Maar deze moestuinliefhebbende Limburger laat zich niet afschrikken. En zo nu en dan zie ik barstjes in zijn schijnbaar perfecte leven van levenslange vriendschappen en lieve familie. En dan voel ik hoe mijn blik een beetje zachter is, en ik niets liever wil dan voor hem zorgen.

"Gij zorgt graag voor mensen eh." Het was geen vraag die ik hem stelde, maar gewoon een statement. "Maar ik ook, en ik zal wel voor u zorgen. Want ik denk dat ge dat misschien vergeet, soms."

Mijn vriendin vroeg me of ik ondertussen al wist of ik een koppel was met mijn favoriete Limburger. Op die vraag kon ik (nog) geen antwoord geven. Ik denk dat we beiden een beetje onzeker werden bij het idee van een label op onze 'relatie' te plakken. Al waren we het onuitgesproken wel gewoon met elkaar eens: we gingen geen andere mensen meer daten en fluisterden lieve woordjes in elkaars oor.

Maar ik zou niet helemaal eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik hoteldebotel verliefd op hem ben geworden. Het voelt allemaal heel natuurlijk, maar ik had eigenlijk deze week pas voor de eerste keer echt vlinders in mijn buik. Het gevoel van: dit kan het misschien wel eens zijn.

Het gaat misschien raar klinken, maar dat kwam omdat ik zijn zus heb ontmoet. (ze heeft zelfs heerlijk voor me gekookt en het is een prachtig meisje, dat ook nog gewoon heel chill en vriendelijk is) Maar het was de manier waarop mijn favoriete Limburger ook met haar omging dat iets in mij deed omslaan. Romantisch is het misschien niet echt. Of misschien word ik gewoon volwassen en krijg ik knikkende knieën van stabiliteit. Maar hoe dan ook, hij heeft duidelijk een goede band met z'n familie en dat is voor mij gewoon gigantisch aantrekkelijk.

En voor je nu denkt: ja Isabel... ge hebt zijn zus ontmoet, dan zijt ge een koppel eh kieke!
Ja, dat zou je dus denken, maar ik het weet het niet zeker! Hoe doe je dat op deze leeftijd. Geef je een papiertje aan hem waarop hij dan moet aankruisen of het wel of niet "aan" is?

storm

Ik zat -of beter nog, lag- naast mijn favoriete Limburger op de achterbank van zijn auto. We hadden ons geparkeerd langs het Albertkanaal, ergens waar niemand ons zou vinden, ergens ver weg van de rest van de wereld. De weerman voorspelde onweer en dus hadden we besloten dat we daar gewoon van gingen genieten. De ruiten waren aangedampt en later zouden we de airco veel te hard moeten zetten terwijl hij me terug naar mijn ouderlijke huis bracht.

We hadden ons op het gras langs de weg gezet en stukjes half gesmolten pure chocolade gegeten terwijl de donkere wolken steeds meer onze kant op kwamen. We hadden het over God en wijn. En toen de eerste donder onze kant op kwam en de laatste fietsers zich naar huis haastten kropen we bij elkaar op de achterbank.

Ik gaf me bloot en hij tastte heel voorzichtig mijn grenzen af. Ging met zijn vingers langs mijn littekens en toen ik vroeg of hij dat erg vond haalde hij nonchalant zijn schouders op. Op zo’n manier dat enkel jongens dat kunnen. Alsof het niets was, en even was het dat ook.

soms is het wel erg, maar dan moet je er ook gewoon door

Aangezien ik nog steeds studeer -nog heel even- denk ik nog steeds in schooljaren. En voor mij loopt het jaar nu dus bijna op z’n einde. Ik kan heel eerlijk zeggen dat jaar waarschijnlijk één van de moeilijkste jaren uit mijn leven is geweest. Mijn hele leven werd op z’n kop gezet. Ik ging van ‘samenwonende in een relatie’ naar ‘thuiswonend met een overleden ex’ en nu eindelijk naar ‘dater level 1’.  Ik zette zelf een punt achter verschillende ongezonde vriendschappen en maakte hele lieve vriendinnen. Ik startte een nieuwe opleiding, in een veld waar ik uiteindelijk waarschijnlijk toch niet in ga werken, maar wel heel leerrijk vond.

Echt simpel waren de voorbije maanden niet. En ik moet toegeven dat ik vooral heel vaak kwaad ben geweest. Op mijn ex, op zijn familie en ook op mezelf. Omdat ik meer had kunnen, of moeten doen. En dat is eigenlijk helemaal niet waar. Ik heb weken aan een stuk alles gedaan wat ik kon, zonder hulp te vragen. Dagschema’s maken, hem gaan halen wanneer hij nogmaals dronken in de les zat, niet kwaad worden als hij teveel pillen nam, wel kwaad worden wanneer hij teveel pillen nam,… En toen het uiteindelijk toch tot een ziekenhuisbezoek kwam heb ik gezorgd voor een gedwongen opname. Heb ik alle problemen meermaals uitgelegd aan alle dokters en eigenlijk aan iedereen die wilde luisteren.

Het is geen nieuw verhaal voor jullie, of voor mij. Maar ik wil gewoon nog eens even duidelijk maken dat ik het echt absoluut niet gemakkelijk heb gehad met de hele situatie. Met het afsluiten van onze gemeenschappelijke rekening bijvoorbeeld, dat heb ik pas enkele weken geleden gedaan. Want tja, wat moet je dan met dat geld op die rekening? Ook al was het niet eens genoeg om een goedkoop paar schoenen mee te kopen. En soms check ik nog steeds de Facebookpagina van zijn moeder, omdat zij tot een generatie behoort die virtuele kaarsjes brandt en medelijden zoekt op het internet. In plaats van hele teksten te schrijven op een blog. Laten we hier even stilstaan bij de ironie.

Ik ben dit jaar heel snel veel ouder geworden. Ik zie er ook ouder uit. Ik heb natuurlijk niet ineens grijze haren of rimpels gekregen. Maar als je foto’s van twee jaar geleden, voor mijn ex begon met drinken, en foto’s van nu, naast elkaar zou leggen zou je schrikken. Want je ziet gewoon dat er een stuk speelse naïviteit verdwenen is. Dat is misschien ook niet het juiste woord, maar hoe noem je het dan? Ik ben niet ongelukkig of verdrietig meer. Maar ik ga nooit meer dezelfde persoon zijn als ervoor. Niet dat ik dat erg vind. Want ‘what doesn’t kill you, makes you stronger’, vind ik in dit geval echt heel gepast. Want ik ben rustiger geworden, wat zowel positief als negatief is. Ik sta steviger in mijn schoenen en kan de wereld een beetje beter relativeren. Het is zo erg allemaal nog niet. En als het wel erg is, dan moet je er ook gewoon doorheen. Dat is nu eenmaal het leven. En dan kan je stilletjes in een hoekje huilen, of je kan gewoon doorgaan. Maar soms is het even nodig, om in een hoekje te huilen en alles even aan je voorbij te laten gaan, soms is dat precies wat je nodig hebt. En dan moet je dat gewoon doen.

zonnetje

Leuven is heerlijk als de eerste warmte zich laat voelen. Studenten verplaatsen zich vanuit duistere koten waar de gemeenschappelijke keuken niet meer is dan een slecht verlichte kelder en laten zelfs hun vaste plekje in hun favoriete bib even voor wat het is. Het moet een merkwaardig fenomeen zijn, moest je niet weten wat mensen waren. Tientallen studenten die zich languit in de verschillende parken leggen en modemeisjes die zich voor één keer geen zorgen maken over grasvlekken op hun broek. Gezellig gekeuvel gonst door de hele stad en ontwaakt bij mij een zeker gevoel van jaloezie en weemoed. Waarom zit ik ook alweer niet meer op kot?

W. (want ja, zo noemen we hem hier nu) komt uit een hoekje van ons land en vertelde me al zo vaak met zijn zweverig -maar oh zo heerlijk- Limburgs accent dat hij het niet zo heeft met steden. Waar ik enkel mee akkoord kan gaan, mijn hartje ligt ook op het platte land, ergens in de zonnige Kempen..
Maar toen ik deze leuke man met een stabiele job, een gezond slaapritme en een verrassend propere auto naast mij had liggen in dat park in studentenland leek hij niet te klagen. Alsof ik hem luidop kon horen denken: "zo'n groen blaadje heeft z'n voordelen wel".

Soms voel ik me echt een kindje als ik naast hem zit. Niet dat hij zoveel ouder is dan ik. Maar hij lijkt zijn leven op orde te hebben en ik huppel er maar een beetje achterna. Niet dat dat me erg dwars zit, ik word er soms gewoon heel erg verlegen van. Wat -als ik eerlijk ben- heel erg fijn voelt.
Maar het was ook gewoon leuk dat deze zelfzekere, positieve man met verstand van techniek en praktische baan ook erg gefrustreerd werd omdat hij geen idee had hoe hij in godsnaam mijn jurk moest uitkrijgen. Ik ben vast niet de enige zijn die zich zo nu en dan terug als een onhandige tiener voelt.

lente

Met de lente in het land sloegen niet enkel de vogels aan het nesten, maar ook wij zochten de zon op.  Op Kempische zandgrond werd ons deken gespreid. En lagen we uren naar elkaar in de zon, met zweterige handpalmen en mieren in ons haar.  Het einde van de wereld op wandelafstand.
We genoten niet enkel van de warmte van de zon maar ook van die van elkaar. En zo lang de zon niet achter de bomen verdween deden we alsof de tijd stil stond.